Piec kaflowy – Wikipedia, wolna encyklopedia
Piec kaflowy – rodzaj pieca akumulacyjnego. Pojawił się w połowie XVIII stulecia, rozwijany i udoskonalany zwłaszcza w Niemczech. Piece kaflowe początkowo spalały głównie drewno, jednak coraz częściej stosowano węgiel – zwłaszcza na terenach miejskich. Do niedawna służyły jedynie do ogrzewania pomieszczeń.